4 Eylül 2013 Çarşamba

SESSİZLİĞİN ARDINDAN...

Uzun bir aradan sonra merhaba,

        Yazamadım... 1 aydır kendimi toplayıp da yazamadım. Kızlarımın hastalık sürecinde en büyük desteklerimden biri olan annemin rahatsızlığı beni derinden etkiledi. Kızlarımın durumunda yaşadığım bir çok evreyi tekrar yaşıyor gibiydim. Ama daha bilinçliydim artık. Kendime dur ne yapıyorsun, çabuk topla kendini diyebildim.

        Annemin 1-2 senedir kansızlığı vardı. Kan ilaçları kullanmasına rağmen pek de düzelmeyen kansızlık... Bu arada annem düzenli doktor kontrolüne de gider. Ama doktorların gözünden kaçmış. Son 6-7 aydır karnında oluşan şiddetli gaz ağrıları daha artmaya başlayınca tanıdık başka bir doktora gittik. Kolonoskopi yapılmasını önerdi. Annemi o gün hastaneye ben götürdüm. Ağrıdan zor yürüyordu. Doktorumuz kolonoskopiden çıkınca yanıma geldi. Durgun bir ifadesi vardı." Aytül annenin bağırsağında tümöre rastladık" dedi. Öylece bakakaldım yüzüne... Aptallaştım sanki... Soğuk kanlı karşıladım. "Yani bu ne demek "dedim. "Kolon kanseri" diye cevap verdi. "Peki ne yapacağız?" soruma ise "kolonu çok tıkamış acil ameliyat olması gerekiyor "dedi. Yine soğuk kanlıydım. Tamam dedim kendi kendime ameliyat olacak ve bitecek. Kanseri daha önce 2 yakınımda tanımıştım. Biri sevgili kız arkadaşımın ablası, yumurtalık kanserinden vefat etti, diğeri dedem... Mide kanserine yakalanıp, 3 ay içinde vefat etmişti. Çok iyi örnekler yoktu önümde. Ama anneme bunları yakıştıramadım. Anneler hasta olmamalı sanki hiç... Çünkü o benim desteğim, sığınağım...

        O gün hastaneden çıktığımızda benim ricamla doktor da hiç bir şey söylemedi anneme... Hiçbirimiz söylemedik. Annemle hastane yolunda yürürken bana dedi ki "sen de benim için işinden izin aldın. Daha yeni bir iş sorun olmasın kızım?" Dönüp yüzüne baktım ve dedim ki "anne, bu bahaneyle işten çıkaracaklarsa çıkarsınlar, boşveeer... İş her zaman bulunur, ama seni bir daha bulamam. Hiçbir şey senden daha değerli değil." Sonra onu arabaya yolcu ettim. Arkasından gidişine bakarken hiç anneme böylesine bakmadığımı fark ettim. "Seni çok seviyorum anne" dedim içimden, "sakın beni bırakma"... 5 gün kadar sonra diğer testlerin sonuçları geldi. Kötü haber! Karaciğere metastaz var. O günü hiç unutmuyorum. Her şey tekrar anlamını yitirdi sanki. Tekrar bir uçurumun kenarında gibiydim. Kendimi tutamıyorum. Ağlamamı kontrol edemiyorum. Şükürler olsun, fizyoterapistimiz Gülsün ablam koşup geldi. İşten erken çıktım, bir yerde buluşup konuştuk. Onun o sakin ve sevecen ses tonu bana öyle iyi geldi ki... Sonra birlikte Beşiktaş-Kadıköy vapuruna bindik. Temiz hava beni biraz daha rahatlattı. Eve gitmek istemiyordum. Kızlarıma verebilecek enerjim yoktu. Annemle telefonda konuşabilecek gücüm de yoktu. Yolda oyalana oyalana eve gittim. Odama kapandım. Kızlarım kapalı kapımın diğer tarafından "anneeee" diye seslenip kapıyı çalıyorlardı. Ama onlarla oynayacak gücüm yoktu. Sonra topladım biraz kendimi hafif ağlamaklı bir sesle "geliyorum" dedim açtım kapıyı... Hemen anlıyorlar... "Anne neden ağlıyorsun" dediler. "Başım çok ağrıyor, hastayım ondan biraz sonra geçecek" dedim. İkna olmuş gibi gözüktüler. O gece her zaman konuştuğum annemle hiç konuşmadım. O gece hiç uyumadım da... Tüm çocukluğum, her şey gözümün önünden geçti. Beynim acaba eksik olan, yaşamadığımız bir şey var mı diye kontrol ediyor gibiydi. Çok şükür dedim, yapmak istediğim bir çok şeyi yaptık. Daha da yapacağız. Ağabeyim ve diğer yakınlarımızla birlikte ameliyat sonrasına kadar anneme ve babama durumu söylememe kararı aldık. Ameliyata moralli girmesini istiyorduk. Ameliyat başarılı geçti. Kolondaki tümör temizlendi. Fakat karaciğere dokunamadılar. Zor bir yerdeymiş. Önce kemoterapi ile küçültüp 2.operasyonu da oraya yapmayı planladıklarını söylediler. Hastanın kemoterapiye vereceği yanıt önemli denildi. Hepimizin hayatını değiştirecek kararı kardeşimle birlikte aldık. Annemleri boş olan karşı daireme taşımaya karar verdik. Avcılar'da oturuyorlardı. Ben Kadıköy'de, ağabeyim Kavacık'ta kemoterapi süreci kolay olmayacaktı. Birimize yakın olmalılardı. Ağabeyime dedim ki "benim yanımda olmalılar. Annem kızlarıma çok düşkün. Onların sevgisi onu hayata bağlıyor. Hem şimdi ona destek olma sırası ben de"... Hem kızlarımın rahatsızlığı hem annemin süreci beni olumsuz etkiler mi diye yakınlarım gibi ben de düşündüm bir ara... Ama sonra silkindim. "Ben karşıma çıkabilecek zorluklarla  baş edebilecek güce sahibim" dedim. Annem yanımda olmalı... Hastaneden çıktıktan sonra annem ağabeyimde kalmaya başladı. Benim de kendimi toplayıp, yeni bir enerji ile tekrar geri dönmek için tatile ihtiyacım vardı ve yazlığın yolunu tuttuk. 2 haftalık iyi bir tatil, dinlenmiş bir kafa ile geri döndüm.

       Şimdi annem yanımda, hastalığını öğrendi. Bana dedi ki "sakın üzülme... Ben bunu aşacağım. Yapabilirim, iyileşebilirim". "Tabiii anneciğim" dedim. "Biz çok şeyleri atlattık. Geçmişi hatırla benim için kızınızın %10 yaşama şansı var, ölecek dediklerinde bir mucizeyi gerçekleştirdik. Diğer yandan kızlarım için 1,5 yaşında ölebilirler dediklerinde çabamızla yine bir mucize yarattık. Bak 4 yaşını geçtiler. Sen de başarabilirsin anne, biz mucizeleri gerçekleştirmek için varız. Hazır mısın" dedim, "Hazırım" dedi...

Haftaya Engelleri Aşmaya Çalışan Anneanne ile birlikte olacağız.

Sevgilerle,

Aytül K.


                                   

21 yorum:

  1. Aytül,okurken hissettiklerimi nasil anlatsam bilemedim,cok tanidik olacak belki ama;DÜGÜM DÜGÜM oldu nefesim....Annesine asik bir EVLAT olarak okudum,sonra evlatlarinin soluguyla beslenen ANNEMIN yerine tekrar okudum...sonra okudumda okudummm,DEFALARCA...cok ama cok gecmis olsun ve altina imzanizi atacaginiz bir MUCIZE nin daha hikayesini okumayi bekliyor olacagim..
    Sevgiyle kal...

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Sevgiciğim çok teşekkür ederiz. Yorumları annem ile birlikte okuyoruz. O da sevgilerini yolluyor.

      Sil
  2. Gücüne hayranım tabi çevrenden aldığın sevgi ve destek de çok önemli. Çok güzel örnek bir ailesiniz her anlamda. Rabbim güzel günler gösterecektir her şey bizler için acısı tatlısı ile yaşam mücadelemizi vereceğiz. Önemli olan bu mücadeleyi her anıyla mutlu umutlu vermek, karamsarlık sadece işimizi zorlaştırır.

    Seni seviyorum arkadaşım, güzel kızlarını öpüyorum...

    Şebnem Çakır

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Şebnemciğim çok güzel söylemişsin, mücadeleyi her anıyla mutlu umutlu vermek kesinlikle doğru...

      Sil
  3. Bende inanıyorum ki bu süreçte gelip geçici ve üstesinden geleceksiniz her zaman olduğu gibi, acil şifalar diliyorum canım

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Destekleriniz için çok teşekkür ederiz, sevgilerimizi gönderiyoruz.

      Sil
  4. Aytül Hanım, acil şifalar diliyorum. Her satırında bütün duygularınızı ne kadar güzel anlatmışsınız.Anneniz de tıpkı çocuklarınız gibi çok şanslı. Güzel haberlerinizi okumak dileğiyle, twitter dan da sizi takipteyim. Selamlar. Eylem

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Teşekkürler Eylem Hnm, her şeyin daha güzele gitmesi ümidiyle sevgiler

      Sil
  5. Benim güçlü arkadaşım.
    Hepsi geçecek.
    Çünkü sen "mucizeler dükkanının sahibisin"!
    Seni ancak bu cümle anlatabilir...

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Canımm arkadaşım Tuğbacığım, iyi ki varsın. Seni çoook seviyorum.

      Sil
  6. Canım arkadaşım.
    Hepsi geçecek.
    Sen "mucizeler dükkanının sahibisin" çünkü.
    Güzel günlere
    Işıkla ve sevgiyle!

    YanıtlaSil
  7. Dilerim şaşırtacak kadar hızla iyileşir....... :(
    sevgimle,,

    YanıtlaSil
  8. Merhaba Aytül Hnm, yazılarınızı yaklaşık bir aydır okuyorum ama yazmaya bir türlü fırsatım olmadı. öncelikle hem kızlarınız hem de anneniz için büyük geçmiş olsun. rabbim acil şifalar versin. sizi takdir ediyorum, inanın böyle güçlü bir kadının anneside çok güçlüdür. rahatsızlığını kolaylıkla atlatacağına eminim. bende bir erkek bebek annesiyim. bir hafta sonra 3 aylık olacak. aslında size sormak istediğim o kadar çok şey var ki.. bloğunuzda mail adresinizi göremedim ya da ben bulamadım. derin bilgilerinizle bana yardımcı olabileceğinizi düşünüyorum. hikayemi kısaca yazayım. hamileliğimde bebeğimin hareketleri konusunda sıkıntı çekiyordum zaten doktorumda 38. haftanın başında artık alalım dedi. utku alp doğdu ve ilk bir ayını hastanede küvözde geçirdi. alt çene biraz küçük ve gerideydi ayrıca hipotonik olduğunu söylediler. en önemlisi emme refleksi yoktu. daha detaylı bir hastanede araştırmalar yapıldı. 3 hafta sonra emme refkleksi başladı çok şükür biberonla besliyorum arada memeyide tutuyo:) metabolik tarama testleri genetik testler yapıldı bişey çıkmadı. emg çekildi ve sonuç felaket. uyarıların hiçbirine nerdeyse cvp alamamışlar. hastaneden çıktıktan bir hafta sonra ankaraya haluk hocanın yanına gittik. bizim çok korktuğumuz emg yi haluk hoca önemsemedi bile. yanlış olduğunu düşündüğünü söyledi. yalnız bebeğimin ağlaması yok denecek kadar az ve kısık sesli. hatta ağlamıyor bile diyebiliriz. vücudundaki hipotoninin sebebinide bulmak için haluk hoca bizden çok detaylı bir genetik test istedi sonucu 2,5 ay sonra çıkacak dedi. onun dışında evde kendiniz ufak ufak egzersizler yaptırabilirsiniz dedi ve döndük. bu süre benim için bitmek bilmiyor, belirsizlik o kadar kötü ki. ne olacak ne çıkacak( inşallah bir şey çıkmaz), çıldırmak üzereyim. anneliğin tadına varamadım bile,ilk iki ayım sürekli ağlamakla geçti zaten. şuan daha iyiyim,artık kendimi kapattığım kabuğumdan çıktım. ne olursa olsun o benim yavrum. çünkü hayatta hiçbirşeyin garantisi yok. beni ençok ümitlendiren şey ise doğduğundan beri kötüye giden bir durumu yoktur.her geçen gün ufak ufakta olsa hep iyiye gidiyor. hareketleri çok arttı,ufak ufak sesler çıkarıyor, kısa sürelide olsa boynunu tutabiliyor. çünkü bir aydır hergün yüzüstü egzersizi yaptırıyorum. inşallah daha iyi olacak oğlum,enazından ben öyle ümit ediyorum. siz çok güçlü bir annesiniz, yaşadığınız süreç hiçte kolay değil. belkide benide böyle bir süreç bekliyor. manevi desteğinize ihtiyacım var, sizin gibi güçlü olmak zorundayım. bu süreçte bana yardımcı olursanız çok mutlu olurum. umarım uzun yazımla sizi sıkmamışımdır. annenize acil şifalar diliyorum. güzel kızlarınızında yanaklarından öpüyorum. herşeyin daha iyiye gittiği güzel günler görmek ümidiyle.. sevgiler . Sevilay

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Sevilay Hnm duygularınızı çok iyi anlıyorum. Belirsizlik, bekleme süreci psikolojik olarak insanı çok yıpratıyor. Başımıza gelen olaylar dünyaya bakış açımızı da değiştiriyor ve ben bunun olumlu yönde olduğuna inanıyorum. Bana aytul.koktuna@gmail.com dan ulaşabilirsiniz. Sevgiler

      Sil
  9. Mrb Aytül hnm. öncelikle sizi takdir etmek istiyorum,çok güçlü bir annesiniz. bu gayretinizin karşılığını inşallah alacaksınız. rabbim hiç kimseyi bu süreçte çaresiz bırakmasın. kızlarınız dünyalar tatlısı. annenizede acil şifalar diliyorum. böyle güçlü bir kadının anneside çok güçlüdür ve enkısa zamanda iyileşek,bunu gönülden söylüyorum. bloğunuzu tesadüfen farkettim. kas hastalıklarını araştırıyordum. benimde hipotonik bir bebeğim var,bir hafta sonra 3 aylık olacak. sebebi şuan araştırılıyor. ilk bir ayımızı hastanede küvözde geçirdik. 38. haftada doğdu fakat alt çene biraz küçük ve gerideydi ve emme refleksi yoktu. ince bir hortumla beslendi, nerdeyse 3 hafta. birde ağlaması yok denecek kadar az ve kısık sesli. emg çekilmişti sonuç çok kötü. nerdeyse hiçbir uyarıya cvp vermemiş. bizde 1,5 aylıkken Haluk hocaya götürdük ankaraya. emgsini önemsemedi bile hatta yanlış olabilir dedi,biraz sevindik. fakat hipotoninin sebebini bulmak için sanırım birde ağlaması olmadığı için çok detaylı bir genetik test varmış onu yaptıracağız dedi.sonucu 2,5 ay sonra çıkacakmış. bu süre bitmek bilmiyor.belirsizlik o kadar zor ki. nasıl bir süreç bizi bekliyor bilemiyorum ama manevi desteğinize çok ihtiyacım var, yardımcı olursanız çok mutlu olurum. daha anneliğin tadına varamadan üzüntü denizinde boğuldum resmen. ilk bir ay kabuğuma kapandım. şuan daha iyiyim. çünkü oğlumun durumu dogdugundan bugüne hep iyiye gitti allaha sükür. emme refleksi başladı biberonla besliyorum arasıra memeyide tutuyor:) hareketleri arttı,gülüyor sesler çıkarmaya başladı. günlük egzersiz yaptırıyorum,kollarına bacaklarına,yüzüstü yatırıyorum boyun ve sırt kasları için. kısa sürelide olsa başını tutmaya başladı:) neyse uzun uzun anlatıp sizi sıkmak istemem. bir kas hastalığı çıkma ihtimali yüksek görünüyor bence. bu zorlu süreçte bana yardımcı olursanız çok sevinirim. umarım bu kas hastalıklarının en kısa zamanda tedavisi bulunurda,bütün annelerin yüzü güler. herşeyin daha iyiye gitmesi ümidiyle. kızlarınızın yanaklarından öpüyorum,annenizede acil şifalar diliyorum. sevgiler Sevilay

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Sevilay Hnm selamlar size nasıl ulaşabilirim?

      Sil
  10. harika bir yazı. telefonda konuştuk ama okumak daha bir farklı. Dualarım seninle. Annen de benim gibi kanserle yaşayanlardan olacak eminim. Sizleri çok seviyor ve çok öpüyorum. Annene de selamlar
    Ece

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Ececiğim sizler çok özelsiniz. Bu zorlu yolculukta azminiz daima yanınızda olsun. Sonsuz sevgiler

      Sil
  11. aytülüm çok çok çok geçmiş olsun..allah annene şifalar versin.. çabucak eski sağlığına kavuşsun inşallah..

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Çok teşekkür ederiz canım her şey yoluna girecek inşallah

      Sil