Günlerim çok yoğun ve koşuşturmalı geçiyor. Bilgisayar başına oturabilmek çoğu kez lüks oldu benim için... Annemin tedavisi için gerekli olan koşuşturmalar, babamın depresyonuna ilaveten gelen demansı... Artık çoğu kez tek kalmam nedeniyle kızlarımla ilgili sorumluluklarımın giderek daha da artması, tabi ki beni yorgun düşürüyor. Dışarıdan biraz arabesk gibi görünse de her şey mi üst üste gelir. Evet gelebiliyormuş. Sadece filmlerde olmuyormuş. Ama insan beyni öylesine mucizelerle dolu ki bir çıkış yolu bulabiliyor kendisine. İşte bunun tam da karanlığa düştüğün anda evrenin tüm enerjisini yeni bir başlangıca yönelttiğinden olduğunu düşünüyorum ve böyle düşünmek iyi geliyor. Çözüm sürecini hızlandırıyor.
Annemi halsiz ve ağrılı görmek beni üzüyor. Biliyorum ki o benim üzülmemem için çoğunu bana söylemiyor bile... Ama bunu da yaşayacakmışız. Bu süreç içinde annemin gücünü toplayabildiği zamanları en iyi şekilde geçirmeye çalışıyoruz. Şimdi çok sık olmayan ama çok mutlu geçirdiğimiz saatler, günler var. Kısa da olsa bu çok büyük bir mutluluk.
Dualarınızda bizim de olmamız dileğiyle, sevgiler,